मेरो पत्रकारिता सुरुवात

२०३४ सालमा मैले पञ्चायत तालीम सहायकको तालीम पूरा गरेपछि म बझाङ्ग जाँदै थिएँ । एक दिन नेपालगन्जका बरिष्ठ पत्रकार पूर्ण चुकेज्यू धम्वोजी चोकमा भेटिनुभयो । मलाई भन्भनुयो निष्पक्ष ध्वनि साप्ताहिकको सम्बाददाता पनि भएर जानुहोस । मैले खोजेको काम पाएँ । बझाङ्गको लागि सम्बाददाता नियुक्ति दिनुभयो । भाद्रमहिना तिर म परिवार सहित ग्जहाजबाट बझाङ्ग विमानस्थल पुग्दा यस्तो लाग्यो कि त्यहाँका ग्रामिण जनता मलाई स्वागत गर्न भिड लागेका थिए । अचम्म मानेँ कसैलाई चिन्दिन थिएँ । गुण्टा गान्टी वोकाएर कान्छा छोरा बोकेर चैनपुर बजार पुगीयो । डेरा जिल्ला कार्यालय नजिकै व्यवस्था भयो मासिक रु ९०।

जिल्ला कार्यालयमा हाजीर भएँ । जिल्ला कार्यालयको साथै जिल्ला पञ्चायत कार्यालय पनि थियो । त्यो दिन त्यत्तिकै आराम गरेँ । राती भुईचालो आयो ।

भोली पल्ट मलाई प्रगति चार्ट बनाउने काम दिईयो यद्यपि मेरो काम त्यो थिएन । मेरो तत्कालिन हाकिम सानो विकास परियोजनाका प्रमुख बलराम अधिकारी हुनुहुन्थ्यो । वहाँ पनि पञ्चायत तालीम अधिकृतबाट बढुवा हुनुभएको रहेछ । त्यसवेला प्रमुख जिल्ला अधिकारी रुपबहादुर स्वाँर हुनुहुन्थ्यो । मेरो चौतर्फि कामको सीपले म सबै सित झयाम्मिएँ ।

पहिलो शनिबारको दिनमा बजारको वस्तुस्थिति बुझ्न बजार घुमे बजार सँगै सेती नदी रैछ । नदीमा मान्छेका लाश देखेँ । त्यहाँ को चलन दाउराको अभावमा पुरै नजलाएर नदीमा हुत्याईदिने चलन थियो । मलाई यो चलन मन परेन समाचारको लागि राम्रो मसला बन्यो ।

बझाङ्गमा पसेको केहि दिनमा नै निष्पक्ष ध्वनि साप्ताहिक १० प्रति भैरहवाबाट आईपुग्यो । प्रति पत्रिका २ रुपैया मात्रै थियो सबैले सित्ति मै लिएर पढे मैले बानी बसाल्न सित्तिमै पढन दिएँ । पत्रिकामा मेरो रचनाहरु र समाचारहरु पनि आउन थाल्यो । पत्रिका बझाङ्ग आईपुग्दा मासिक भैसकेको हुन्थ्यो हुलाकबाट आउँदा । त्यसताक स्नातकोत्तर गर्न १ बर्ष राष्ट्रिय विकास सेवाको स्वयम् सेवक भएर जिल्लामा खटिनुपर्ने हिसाबले रबिमोहन कोपिला र राजाराम सुवेदीज्यूहरु सित मेरो राम्रै हिमचीम भयो ।

मलाई एकदिन सिडियो साहेबले कड्केर भन्नुभयो ए शाक्यजी सरकारी कर्मचारी प्रेस सित सम्बन्ध गर्न पाईन्न भन्ने थाहा छैन ? मैले सोझो उत्तरदिएँ थाहा छैन हजूर । ल ठिक ठिक समाचार लेख्नु । रुपबहादुर स्वाँरज्युको सरुवा भएर अगाडीकव नाम बिर्सेँ रायमाझी सिडीयो भएर आउनु भयो । उहाँ त झन रमाईलो मान्छे शनिवारकव दिन रमाईलो गर्ने पत्रकारजी भनेर तास खेल्न वोलाउनुहुन्थ्यो । अरु सुब्बा खरिदार सीडीयोको अगाडी आउन पनि डराउँथे ।

म बझाङ्गको चर्चित १ मात्रै पत्रकार पो भएछु । रासस प्रतिनीधि त थिए तर जाशुश जस्तै मात्रै मैले चिन्दिन थिएँ ।

म पञ्चायत सम्बन्धि तालीम चलाउन गाउँ गाउँ १२ गाउँ पुगेर तालीम दिने मौका पाएँ । प्रधानपञ्च उप प्रधान पञ्च सदस्यहरुलाई पञ्चायत व्यवस्था अपरिहार्य आधार ,सर्बोपरि साध्य राज व्यवस्था, परिवfर नियोजन ,योजना तर्जुमा लगाएतका विषयहरु ३ दिनको तालीम दिनुपर्थ्यो । तालीमको साथै मैले समाचार सङ्कलन गर्ने पनि मौका पाएँ ।

म एक पत्रकार पनि भएकोले खरिदार सरहको कर्मचारी भएपनि जिल्लाका अधिकृतहरु मेरो साथी सरह भए ।

कान्छा छोराको भातख्वाई गर्न खीर बनाउन दुधको आवश्यक पर्यो तर दुध किन्न कतै पाईएन दुध बेच्ने चलन नै थिएन वल्लतल्ल एकमाना दुध निशुल्क पाईयो । साथीहरुलाई सामान्य जलपान गराईयो । तोरीको तेल जिरा किन्न नपाईने फलको नामा केरा पाईन्थ्यो ५ रुपैया कोशा त्यति बेला । गाउँ ठाउँ जताततै बाबुसाहेबहरुको रवाफ मात्रै । त्यहाँ बस्दा पृथ्वी जङ्गबहादुर सिँहका परिवार तथा राजा देवीजङ्ग सिँहका परिवार सित हेलमेल भएर ईतिहाँसको जानकारी लिने मौका पाईयो । २२से २४से राज्य मध्य बझाङ्ग पनि एक ठूलै शक्तशाली राज्य थियो । एकिकरण भएपछि एकिकरण हुन नमानेर गोर्खाली सेना सित लडाई भएर तत्कालिन राजाको मृत्यु भएको रैछ । बझाङ्गि राजाको छोरा सित स्व.राजाको वीरेन्द्रको बहिनी शान्तिको विहे भएकोले त्यहाँको सिँह परिवारको राजपरिवार सितको ठाट बाँट थियो । छोरा बिरामी भएर श्रीमतीको साथमा नेपालगन्ज पठाएँ ।

बझाङ्गको समाचारहरु रमेशनाथ पाण्डेको सम्पादनमा नयाँ सन्देश साप्ताहिकमा मा पनि सम्प्रेषण गर्न थालेँ । मेरो समाचार लेख्ने तरिकाको सुधार हुँदैगयो ।

बझाङ्गमा १० महिना बसाई पछि तालीमको लागि नेपालगन्ज जानु पर्यो आधा सामानहरु छोडेर बााकि सामान आफै बोकेर हवाई टिकटको अभावमा पैदलै ४ दिन हिँडेर बैतडी पुगेर त्यहाँबाट झुलाघाट पिथौडागढ हुँदै रेलबाट रुपैडिहा पुगीयो अनि पञ्चायत विकास प्रशिक्षण केन्द महेन्द्रनगर नेपालगन्ज ।

पत्रकारिता निरन्तर चल्यो २०४० सालमा हाकिम सित जहिल्यै झगडा भैरहने हुँदा मलाई व्यवस्था विरोधी राजद्रोही शङ्कास्पद व्यक्ति सजग हुनुपर्ने कर्मचारी भन्ने आरोप लगाएर सुर्खेत सरुवा भयो । सुर्खेत आएपछि रासस प्रतिनीधी, देशान्तर साप्ताहिक, मातृभुमि साप्ताहिक, समीक्षा साप्ताहिक, जाआस्था साप्ताहिक, घटना र विचार साप्ताहिक, लगाएत जनमत अर्द्ध साप्ताहिक, कान्तिपुर दैनिक, त्यसपछि त सुर्खेतका साथीहरुलाई थाहै छ मैले के के गरेँ ।

भवतु सब्ब मङ्गलम्